............സ്നേഹം.............
എത്രയോ കവികളും കലാകാരന്‍മാരും എത്ര തന്നെ വര്ണിച്ചിട്ടും പറഞ്ഞു തീര്ക്കാന്‍ കഴിയാത്ത വികാരം....
ഭൂമിയില്‍ പിറന്നു വീഴുന്ന കുഞ്ഞുമുതല്‍ സ്നേഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കപ്പെടാനും സ്വയം പര്യാപ്തമാകുന്നു...
സ്നേഹം ...... എന്ന വിദ്യ അഭ്യസിപ്പിക്കാന്‍ മാത്രം ആരും എന്തെ ഒരു ആലയം തുറന്നില്ലാ.........
കുഞ്ഞായ് പിറന്നു വീഴുമ്പോല്‍ മുതല്‍ അമ്മയോടു തൊന്നുന്ന വികാരത്തെ നാം വിളിച്ചു സ്നേഹം എന്ന്...
വീടിന്റെ മുറ്റത്തെ പൂക്കളെ അവന്‍ നൊക്കി നിന്നപ്പോല്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു ..പൂക്കളോട് അവനു സ്നേഹമാണെന്ന്...
വീട്ടില്‍ വലര്ത്തുന്ന പൂച്ചക്കുട്ടിയുടെ കളികളെ അവന്‍ കൌതുകത്തോടെ നോക്കി നിന്നപ്പോളും അമ്മ പരഞ്ഞു .. അതിനൊടും അവന്സ്നെഹമനെന്ന്...
അഛന്‍ കൊന്ദ്ടു വന്ന കളിപ്പാട്ടങ്ങളെ കന്ദ്ടു മകന്‍ പൊട്ടി ചിരിചപ്പോളും അമ്മ പറഞ്ഞു ആ കളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ അവനു ജീവനാണെന്ന് ...
വളര്ന്നു വലുതായപ്പോള്‍ ..അവന്റെ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം അവന്‍ ഉല്ലസിക്കുമ്പോളും അമ്മ പറയുന്നു അവരെന്നാല്‍ അവനു ജീവന്‍ അണെന്ന്...
വളര്ചയുടെ ഉന്നതിയില്‍ എത്തുമ്പൊള്‍.. അവന്‍ കന്ദെട്ത്തുന്ന കൂട്ടുകാരിയെയും ആ അമ്മ പറയുന്നു അവനു ജീവന്‍ അണെന്ന്...
കാമുകിയോട് ഭാര്യയോട് മക്കളോട് പൂക്കളോട് സംഗീതത്തോട് പ്രക്ര്തിയോട് മഴയോട് പിറന്ന് വീണ മണ്ണിനോട്.........
അങ്ങനെ അതിരുകളില്ലാത്ത സ്നേഹം..
സ്നേഹിക്കപ്പെടാന്‍ കൊതിക്കാത്തവരായി ആരും തന്നെയില്ല..
നല്ലതിനെ എല്ലാം സ്നേഹിക്കുക..
അതിലൂടെ മറ്റുല്ലവരാല്‍ സ്നേഹിക്കപ്പെടുക.......
